Görkəmli Azərbaycan şairi, lirik şeirlər müəllifi Ələkbər Ziyatay 1947-50-ci illərdə Yazıçılar İttifaqının Kirovabad (Gəncə) filialına rəhbərlik edirdi. O eyni zamanda Pedaqoji institutun müəllimi idi. Mənə də həmin institutda ədəbiyyat nəzəriyyəsindən dərs deyirdi. Ələkbər müəllim 19 mart 1948-ci il tarixli “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetində dərc olunan məqaləsində 30-cu illərin axırlarında Kirovabad filialı ətrafında yeni gənclərin toplaşdığını yazır, onlardan bir neçəsinin adını çəkir. Sonrakı nəsil filial üzvləri arasında o, Asim Qazıyevin adını birinci çəkir. “Bu nəslin adlarını ayrıca qeyd etməliyik”-deyə yazırdı.
Mən Kirovabad Pedaqoji institutunun birinci kursuna imtahana gələndə, Asim Qazıyev üçüncü kursu bitirmişdi. Şeir və məqalələri “Gəncə kommunisti”, “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetlərində çap olunurdu. Artıq o Gəncə filialının təmsil edirdi.
Kirovabad Dövlət Pedaqoji institutu heç yerə əli çatmayan, səsi-ünü yetməyən istedadlı gənclərə isti ana qucağını açan ali təhsil ocağı olub. Gəncədə, gəncəlilərdə gördüyüm milliliyi, insanlığı sonralar heç yerdə görmədim. Yeri gəlmişkən deyim, Gəncə ədəbi mühiti şeyx Nizamidən və Məhsəti xanımdan başlamış üzübəri elə ədəbi simalar yetişdirmişdir ki, bu gün də xalqımız o adlarla, onların əsərləri ilə fəxr edir. Mir Cəlal, Həmid Araslı, Əhməd Cəmil, Nigar Rəfibəyli Gəncə ədəbi mühitinin yetirmələridir.
Samuxda dünyaya göz açan Asimin də ilham pərisi onun üzünə gülüb. Gözəl lirik şeirlər yazıb. 1947-ci ildə gənc yazıçıların Bakıda keçirilən Respublika müşavirəsinə Gəncə filialından nümayəndə seçilib. Yazıçılar İttifaqının sədri böyük Səməd Vurğunun məruzəsinə qulaq asıb, Gəncə filialının üzvlük vəsiqəsini onun əlindən alıb. Asim Qazıyev bu qürur hissini yaşayıbdı.
1996-cı ildə çap olunan “Qələmin qüdrəti yaz deyir, mənə” kitabındakı “Azərbaycan balasıyam” şeirini bu misralarla bitirir:
Söz söyləyən şirin diləm,
Nəğmə deyən incə siməm.
Məhəbbətlə, həqiqətlə
dolub mənim geniş sinəm.
Mən hünərəm, mən zəfərəm,
Mən insanam, mən Asiməm,
Səadətin şən sazını
ömrüm boyu çalasıyam,
Azərbaycan balasıyam!
Başqa şeirində belə deyir:
Ömrümə ruh verir gözəl cahanım,
Qəlbində gəzdirir qocam, cavanım.
Əgər məhv olsa da, həyatım-canım,
Nə qəm, doğma yurdum Azərbaycan var!
Belə bir rəvan dillə ürəklərə yol açır, şeirin söz təravətini saxlayır, öz şair obrazını yaradır Asim Sevdalı.
Asim Qazıyevin Şeyx Nizaminin, Nəsiminin, Üzeyir bəyin, C. Cabbarlının, S.Vurgunun, M.Ə. Sabirin xatirəsinə həsr etdiyi şeirlər bu gün onun xatirəsinə hörmətlə, izzətlə oxunur.
Asim müəllim 1972-ci ildə mənə bir şeir ithaf eləyib. Həmin şeiri şairin həkim oğlu Firuq 44 il sonra mənə təqdim etdi, 2016-cı ildə. “Şairə məktub” şeirinin hər bəndini şairə və oğluna minnətdarlıqla oxudum. Yazımı da bu misralarla bitirirəm:
Bir söz de, Nəriman, yadigar olsun,
O söz də yaşasın, söz yiyəsi də.
İnsan möcüzədir, dünya bir ovsun,
Söz də möcüzəymiş, sözün səsi də.
O söz də yaşasın, söz yiyəsi də.
İkimiz də gecikmişdik.
Bəlkə bu da ədəbi taledi.
Bizi zaman ayırdı, söz görüşdürdü.
Nəriman Həsənzadə
Xalq şairi
25 aprel 2016
